Nu het corona virus ons overal gevangen houdt gaan we eens en te meer voelen hoe belangrijk onze vrijheid is. Binnen de grenzen die er zijn zoeken we maximale vrijheid op. Zo ook onze konijnen Knabbel en Babbel.
Sinds 2 weken proberen onze konijnen, die zich al 2 jaar geruisloos neerleggen bij het feit dat ze in een hok zitten, te ontsnappen. Alsof ze voelen dat er iets speelt. Onvermoede krachten ontstaan er om de quarantaine te ontkomen. Met name Babbel blijk plotseling in staat om het gaas van het buitenhok door te knagen en er doorheen te glippen. Niet dat hij dan gelijk de vrijheid neemt om de wijde wereld in te trekken. Nee, hij blijft rondom zijn hok, maar wel erbuiten!
Onze eerste, zachte oplossing – voorstadium intelligente quarantaine zeg maar, werkte niet. Het buitenhok voorzien van verse knaagtakken leek een fantastisch idee om Knabbel en Babbel zo goed te voorzien in hun knaagbehoefte dat de grens niet op wordt gezocht. Mijn zoon was trots op zijn vindingrijkheid ‘zie je wel – oplossingen werken beter dan maatregelen’ en samen waren we blij in hoe we dit slim en deep democratisch (luisterend naar de knaagstem van de konijnen) hadden aangepakt.
Helaas bleek Babbel niet te stoppen…. Hij knaagde zich wederom door het gaas heen. En dus was handhaving nodig. Opsluiting in hun binnenhok voor allebei in afwachting van een nieuwe stevige grensafsluiting van het buitenhok.
Zo met de konijnen als spiegel zijn we met elkaar in gesprek over hoe het is om beperkt te worden in onze bewegingsvrijheid. Hoe het een dans is tussen begrensd worden met maatregelen en handhaving enerzijds en ruimte ervaren voor eigen verantwoordelijkheid en invulling anderzijds. Hoe graag we ook menselijke eigenschappen toedichten aan dieren – het nemen van eigen verantwoordelijkheid ontbreekt bij Knabbel en Babbel. Met zijn onstuitbare drang om zichzelf te bevrijden verpest Babbel het voor Knabbel. En dus staat er om het buitenhok een nieuw, stevig en vooralsnog ondoordringbaar hek – ze mogen weer naar buiten.
Geef een reactie